Nie sztuk? jest sk?ada? po?amane r?ce i nogi, ale sztuk? jest tym z?amaniom zapobiega?.
Pierwszego wrze?nia bie??cego roku swoje 86. urodziny obchodzi?by Pan Igor Sielicki. Niestety, ju? od pi?ciu lat nie ma go w?ród nas…
W zwi?zku z rocznic? ?mierci, chcia?abym w ogromnym skrócie przybli?y?, a mo?e przypomnie? sylwetk? Pana Igora – cz?owieka pod koniec ?ycia ca?kowicie niewidomego i bardzo schorowanego, wcze?niej stopniowo trac?cego wzrok i maj?cego powa?ne problemy ruchowe, b?d?ce skutkiem brutalnego pobicia przez okupanta podczas wojny.
S? miejsca, do których pragniemy wróci?. Mnie zauroczy? Lwów. Dlaczego? Poniewa? panuje w nim niepowtarzalny klimat, jakby mieszanka wielu wspomnie? i my?li k??bi?cych si? nad g?owami przechodniów, w?ród których ci??ko stwierdzi?, kto jest obywatelem Ukrainy, a kto przybyszem z innego kraju.
Spodoba?o mi si? równie? w Przemy?lu, który zna?am dotychczas jedynie z ksi??ek i nieco z historii. Kojarzy? mi si? jako twierdza wojskowa, a ma on naprawd? wiele wi?cej do zaoferowania turystom ani?eli zwiedzanie twierdzy i opowie?ci „> o wojsku.
Pana doktora Tadeusza Majewskiego – honorowego członka Polskiego Związku Niewidomych, który, jako osoba widząca, całe swoje życie związał z problematyką niepełnosprawności i osobami dotkniętymi różnymi dysfunkcjami, zwłaszcza wzrokowymi – specjalnie przedstawiać chyba nie trzeba. Bardzo zasłużony to i powszechnie szanowany przedstawiciel świata naukowo-dydaktycznego, odznaczony wieloma nagrodami i wyróżnieniami, między innymi:
- § Złotą Odznaką Polskiego Związku Niewidomych
- § Statuetką – „Wyróżnienie imienia Jerzego Huberta Modrzejewskiego za szczególne zasługi dla środowiska osób niepełnosprawnych” – przyznaną przez Krajową Izbę Gospodarczo-Rehabilitacyjną
- § Medalem „Twórcy Polskiej Rehabilitacji” – przyznanym przez Polskie Towarzystwo Walki z Kalectwem „za wybitną działalność zawodową i społeczną na rzecz rozwoju kompleksowej rehabilitacji polskiej”.
Wielu wad wzroku u dzieci nie da się wystarczająco naprawić szkłami korekcyjnymi. Zarówno więc dzieci, jak i ich rodzice muszą się zmagać z dysfunkcją wzroku i wynikającymi z niej problemami. Pisze o nich w swoim artykule Aleksandra Dutkiewicz.
Jako pierwszy wymienia utratę fizycznej pełnowartościowości. Rzeczywiście, jako dziecko czułam się mniej sprawna niż reszta rówieśników. Wiedziałam, że moje oczy w dużej mierze ograniczają moje działania i poczynania. Krótko mówiąc, wiele rzeczy i aktywności było dla mnie „zakazanych”, nad czym bardzo bolałam. Czułam się przez to „inna” i nieco wyizolowana.
Sytuacja braku wzroku nie jest sytuacją łatwą psychologicznie. Upośledzenie sensoryczne powoduje też zubożenie i trudności w sferze poznawczej oraz konsekwencje psychospołeczne. Większość informacji o świecie uzyskujemy bowiem za pomocą wzroku. Jego brak wywołuje więc lęk i niepewność, powoduje problemy z adaptacją do środowiska zewnętrznego, gdyż informacje o tym środowisku są niepełne. Sami niewidomi mówią, że jest to dla nich wyzwanie.
