„Żaden człowiek nie jest samoistną wyspą” napisał Ernest Hemingway. Z punktu widzenia psychologii człowiek nie tylko nie jest, ale wręcz nie może być wyspą samoistną. Pomijając nieliczne przypadki osób wybierających samotnicze i pozbawione spotkań z ludźmi życie, wszyscy ich potrzebujemy. Potrzebujemy czegoś więcej – spotkań, z których część przeradza się w głębokie i satysfakcjonujące relacje. To właśnie one są głównym źródłem poczucia szczęścia i zadowolenia z życia, o czym świadczą wyniki licznych i długofalowych badań naukowych, których – z uwagi na ograniczoną objętość tekstu – nie da się tu przytoczyć. Z drugiej strony, jedną z najczęstszych przyczyn poszukiwania i korzystania z pomocy psychologicznej jest brak owych relacji. Brak, którego – jak wykazują te same badania – nie można zagłuszyć sławą, talentem, pieniędzmi, wysoką pozycją społeczną i innymi, skądinąd cennymi i pożądanymi dobrami. Nawiązywanie kontaktów i budowanie satysfakcjonujących relacji z ludźmi łączy się z pewnymi kompetencjami. Jedną z nich jest asertywność.
– Tu jest narysowany człowiek z laską – Gabryś opisuje tacie tablicę, przed którą się zatrzymali.
– I co? – dopytuje Robert.
– Że idzie, i że nie jest skreślony.
– A to super, to znaczy, że możemy wędrować.
To dialog z filmu dokumentalnego „Niebo bez gwiazd”, który rozegrał się na jednym z islandzkich górskich szlaków pomiędzy wtedy siedmioletnim Gabrysiem i jego tatą Robertem Zarzeckim.
Spłaca kredyt hipoteczny, marzy o miłości, pracuje – jest zwykłą trzydziestolatką, która kocha góry i rower. W czasie studiów przeprowadziła się z małego miasteczka pod Wałbrzychem do oddalonego o 160 kilometrów Opola i już tu została. Zatem co jest niezwykłego w życiu Alicji Stelmaszczyk?
Stres to termin psychologiczny, którym posługujemy się na co dzień. Mówimy „mam dużo stresu”, „coś mnie stresuje”, „jestem w stresie” itp. Ale czym właściwie jest ten stan i jak się do niego odnieść? Zainteresowanych odpowiedzią na pytanie „pokochać czy pokonać stres?” zachęcam do lektury artykułu, który pozwoli zapoznać się z podstawową wiedzą na temat tego zagadnienia i podpowie, jak je traktować.
„U podnóża smaków, tych, które instynktownie przemawiają do naszych serc, zawsze leży czysta pasja. Gdy kucharz ją utraci, choćby mieszkał w samym środku kopalni złota, stać go będzie jedynie na marną imitację” – te piękne słowa pochodzą z książki Marcina Miszczaka „Tam gdzie pieprz rośnie” i świadczą o tym, że gotowanie może być prawdziwą sztuką. Tworzyć ją można choćby tylko na potrzeby własne i najbliższych, niezależnie od tego, czy jest się niewidomym czy widzącym człowiekiem. Mnie czynność ta sprawia mnóstwo przyjemności. A Wy? Jesteście zwolennikami samodzielnie przygotowywanych potraw czy od kuchni trzymacie się z daleka? Lubicie testować nowe smaki, czy stawiacie na tradycyjne ich połączenia? Szukacie zdrowych produktów, czy spożywacie to, co akurat macie pod ręką?
