Ostatni film Wajdy nie jest może dziełem wybitnym, ale na pewno wartym zauważenia. To przede wszystkim hołd oddany przez wielkiego artystę innemu artyście, ale i głos w sprawie zależności sztuki od polityki, a także chyba osobiste credo reżysera dotyczące wierności własnej artystycznej drodze, wbrew wszelkim systemom, naciskom i szykanom.
Twórczość współczesnych artystów bywa często wzniesiona na wysoki poziom abstrakcji. Na tyle wysoki, że przeciętny odbiorca nie do końca ją rozumie. Tak byłoby z pewnością i ze mną, gdybym trafiła na ekspozycję Jarosława Kozakiewicza indywidualnie. Miałam jednak to szczęście, że zetknęłam się z wystawą „Zawrót głowy” w ramach spotkań dla osób z dysfunkcją wzroku, organizowanych co miesiąc przez Zachętę. Panie edukatorki, mimo młodego wieku, z prawdziwym znawstwem i pasją wprowadziły naszą raczej kameralną grupkę w niebanalny świat artysty.
Odważne to przedsięwzięcie zmierzyć się z tekstem dramatycznym z lat 40. ubiegłego wieku, poszukać jego nowych reinterpretacji i znaczeń dla współczesnego odbiorcy. Zwłaszcza, że klasyczne już dzieło francuskiego pisarza utrzymane jest w duchu przebrzmiałego dziś nieco egzystencjalizmu. A jednak reżyserka, Barbara Hass, pokusiła się o nowatorskie, bardzo świeże w swym wyrazie odczytanie utworu, zadziwiająco aktualne, a wręcz zaskakujące widza.
Poezja jest dziś przyjemnością niepopularną, można powiedzieć, że lubianą przez nielicznych. Już Wisława Szymborska w słynnym wierszu “Wieczór autorski” skarżyła się, że na podobne imprezy przychodzą przypadkowi ludzie, bo pada właśnie deszcz. Siódmego lutego deszcz nie padał, a mimo to na spotkanie ze słabowidzącą poetką, Krystyną Łagowską, do Tyflogalerii Polskiego Związku Niewidomych przybył całkiem spory tłumek. Na początku pokrótce przypomniano życiorys nobliwej poetki. Warto go sobie przypomnieć.
Stworzenie witryny dofinansowano ze środków PFRON
