Od czwartku, 12 marca br., zajęcia edukacyjne w polskich szkołach zostały zawieszone. Powód znają wszyscy – epidemia koronawirusa SARS-CoV-2 – nie wszyscy jednak wiedzą, jak wygląda teraz codzienność ucznia. A zupełnie nikt nie jest w stanie przewidzieć, co przyniesie przyszłość.
Gdyby ktoś w liceum zapytał mnie czy marzę, aby w przyszłości wykonywać zawód adwokata, to zapewne zrobiłabym zdziwioną minę. Absolutnie nie miałam takich planów i bynajmniej nie z powodu braku wzroku. Interesowałam się dziennikarstwem i szeroko pojętymi naukami politycznymi. Właściwie do chwili, gdy nie otrzymałam wyników z matury, nie miałam pojęcia, jakie studia podejmę. Siedząc w domu ze świadectwem maturalnym w ręku, zastanawiałam się, jaki wybrać kierunek, bo jedno wiedziałam na pewno: na studia pójść muszę. Na pytanie taty, co chciałabym w życiu robić, odpowiedziałam, że chciałabym być drugim Tomaszem Lisem. Na co mój tata stwierdził, że Tomasz Lis skończył prawo, więc może warto o tym kierunku pomyśleć. I w tych oto okolicznościach zostałam studentką Wydziału Prawa Uniwersytetu Gdańskiego.
Od wczesnej młodości, kiedy jeszcze niepodzielnie panował w naszym kraju pokój, socjalizm i powszechne szczęście, Polska rosła w siłę, a ludziom żyło się coraz dostatniej, miałem dwa marzenia, niemal bezpośrednio związane z naszym ustrojem politycznym i gospodarczym.
Możliwość wybierania organów władzy spośród przedstawicieli społeczeństwa jest jednym z podstawowych praw obywatelskich. Ludzkość przeszła długą drogę, zanim prawo wyborcze stało się dobrem powszechnym. Początkowo było ono przyznane tylko wybranym obywatelom, następnie wywalczyli je sobie wszyscy mężczyźni, aż na początku XX wieku prawo wyborcze przyznano kobietom. Dzisiaj jest to prawo powszechne, bez którego nie wyobrażamy sobie funkcjonowania demokratycznego państwa. Możliwość głosowania określana jest mianem czynnego prawa wyborczego w przeciwieństwie do biernego prawa wyborczego, które umożliwia kandydowanie do poszczególnych organów władzy. W Polsce mogą głosować osoby, które ukończyły 18 lat. Bez względu na niepełnosprawność, choć różnie z tym bywało i nadal nie jest tak, jakbyśmy chcieli.
Kto w Polsce może starać się o psa przewodnika, na jakich zasadach, od czego zacząć, jak wygląda proces przygotowania tego zwierzęcia do pracy z osobą niewidomą – na te i wiele innych pytań związanych z pracą psa przewodnika odpowiadamy krok po kroku w naszym praktycznym poradniku.
Stworzenie witryny dofinansowano ze środków PFRON
