Ulga rehabilitacyjna bez taryfy ulgowej - Krzysztof Wiśniewski

Do 30 kwietnia każdego roku wszyscy podatnicy będący osobami fizycznymi muszą rozliczyć się z administracją skarbową. Jednocześnie każdy obywatel zadaje sobie pytanie, czy istnieje możliwość, aby obniżyć moją daninę na rzecz państwa. Innymi słowy, czy istnieje możliwość skorzystania z jakichś ulg podatkowych?

 

Jednym z niewielu przywilejów, jakie pozostały w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest ulga rehabilitacyjna. Przysługuje ona podatnikom będącym formalnie osobami niepełnosprawnymi lub podatnikom, którzy mają na utrzymaniu takie osoby, w związku z poniesieniem przez nie wydatków na cele rehabilitacyjne oraz związanych z ułatwieniem wykonywania codziennych czynności życiowych. W związku z tym, iż specjaliści zajmujący się prawem podatkowym omawiają tylko niektóre aspekty związane z korzystaniem z tej ulgi, chciałbym szczegółowo omówić zakres podmiotowy i przedmiotowy tego podatkowego przywileju, aby ułatwić Państwu dokonanie odliczeń.

 

Kto może skorzystać z odliczenia

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1387) wymieniają dwa rodzaje podmiotów, które mogą skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej. Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione w roku podatkowym, mogą być odliczone od dochodu: podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe – jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty dwunastokrotności renty socjalnej, w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego (13 200 złotych). Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego „utrzymywać” oznacza „zapewniać środki do życia, ponosić koszty związane z czyimś wyżywieniem, mieszkaniem i innymi potrzebami” – wyrok z dnia 12 lipca 2000 r., sygnatura I SA/Lu 535/99.

Do dochodów tych nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci oraz zasiłku pielęgnacyjnego. W przypadku, gdy oboje rodzice łożą na utrzymanie niepełnosprawnego dziecka (bez względu na to, czy pozostają w związku małżeńskim czy też nie), każdemu z nich przysługuje prawo do ulgi rehabilitacyjnej w wysokości faktycznie poniesionego przez siebie wydatku. W przypadku wydatków ograniczonych limitem kwotowym każdemu z rodziców przysługuje odrębny (własny) limit.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy podatkowej osobą niepełnosprawną, jest wyłącznie osoba, której niepełnosprawność została udokumentowana orzeczeniem o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności oraz orzeczeniem o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, o których mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, lub na podstawie decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną.

Dodatkowo – zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 7g wspomnianej ustawy – uprawnienie to przysługuje także osobie, która posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Chodzi tutaj o orzeczenia o zaliczeniu do jednej z trzech grup inwalidzkich.

 

Co można odliczyć

Katalog wydatków uprawniających do odliczeń z tytułu ulgi rehabilitacyjnej zawiera art. 26 ust. 7a ustawy. Wydatki te ze względu na kryterium wysokości odliczenia – można podzielić na dwie grupy: niepodlegające ograniczeniu kwotowemu oraz podlegające takiemu ograniczeniu do określonej wysokości.

Do pierwszej grupy – bez limitu odliczeń – można zaliczyć wydatki poniesione na:

1. Adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 czerwca 2014 r. sygnatura II FSK 1723/12 wyraźnie podkreśla, że nie każdy wydatek poniesiony przez osobę niepełnosprawną lub na jej rzecz w celu adaptacji i wyposażenia mieszkania lub budynku mieszkalnego, jest wydatkiem na cele rehabilitacyjne, lecz tylko taki, który odpowiada potrzebom niepełnosprawnego, wynikającym z jego niepełnosprawności i zmierza do osiągnięcia możliwie najwyższego poziomu jego funkcjonowania i umożliwienia uczestnictwa w życiu społecznym.

W opinii sądu do wspomnianego odliczenia nie można zakwalifikować wydatków na zwykłe wykończenie i wyposażenie mieszkania lub budynku, które byłyby poniesione także wówczas, gdyby osoba z niepełnosprawnością nie wykorzystywała mieszkania lub budynku dla swoich potrzeb. Zgodnie z wytycznymi Krajowej Administracji Skarbowej w ramach tej ulgi nie można odliczyć wydatków poniesionych na dostosowanie terenu wokół budynku mieszkalnego.

2. Przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Ulga nie ma zastosowania do zakupu nowego samochodu osobowego fabrycznie przystosowanego dla potrzeb osoby niepełnosprawnej. Taką interpretację tego przepisu przedstawiają wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 listopada 1998 r., sygnatura III SA 1319/97 oraz z dnia 9 czerwca 1994 r., sygnatura SA/Po 284/94).

3. Zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 lutego 2001 r., sygnatura SA/Sz 1985/99, określenie „niezbędnych w rehabilitacji oznacza, że ustawodawca zalicza do niego tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi indywidualnych, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiających tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności”.

Mimo ustawowego wyłączenia sprzętu gospodarstwa domowego w roku 2018 dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał opinię (0113-KDIPT3.4011. 95. 2018.2.KSM), zgodnie z którą osoba niewidoma mogła odliczyć wydatek na zakup kuchenki ceramicznej.

Z prośbą o interpretację przytoczonego przepisu zwróciła się osoba niewidoma mieszkająca samotnie. Wskazała ona, iż zakup kuchenki ceramicznej pozwoli jej na samodzielne i bezpieczne korzystanie z urządzenia w przeciwieństwie do kuchenki gazowej.

W opinii dyrektora KIS czytamy, że chociaż art. 26 ust. 7a ustawy o PIT wyklucza odliczenie wydatków na sprzęt AGD, to kobieta może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej na wymianę kuchenki. Uznał, że jest to wydatek związany z przystosowaniem i wyposażeniem mieszkania odpowiadający potrzebom wynikającym z niepełnosprawności.

4. Zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Przez wydawnictwa i materiały (pomoce) szkoleniowe uprawniające do skorzystania z ulgi należy rozumieć wszelkie wydawnictwa, które są pomocne w rehabilitacji osób z niepełnosprawnościami. Mogą to być opracowania lub poradniki na temat danego schorzenia, wydawnictwa audio zawierające poradniki i materiały szkoleniowe dla osób niewidomych i słabowidzących.

5. Odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym.

Żeby skorzystać z tego odliczenia turnus rehabilitacyjny musi być realizowany w ośrodku wpisanym na listę miejsc organizujących takie turnusy. Rejestr takich placówek znajdziemy na stronie Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej. W ramach ulgi nie można odliczać kosztów związanych z pobytem przewodnika na turnusie. Nie można również odliczyć wydatków poniesionych na wynajęcie prywatnej kwatery w związku z pobytem w miejscowości uzdrowiskowej w celu poddania się zabiegom leczniczym i rehabilitacyjno-usprawniającym.

6. Odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

W ramach ulgi istnieje możliwość odliczenia wydatków na zabiegi rehabilitacyjne, przy czym zabiegi te nie muszą się wiązać z pobytem w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych. Zabiegi mające na celu przywrócenie sprawności bądź zminimalizowanie skutków niepełnosprawności mają w tym znaczeniu charakter rehabilitacyjny i również podlegają odliczeniu.

Interesujący pogląd przedstawił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 marca 2011 r., sygnatura II FSK 1927/09.

Zdaniem sądu operacja może być częścią rehabilitacji, czyli działania, którego efektem końcowym jest maksymalne przywrócenie sprawności poszkodowanemu. Sąd podkreślił, iż o tym, jakie zabiegi mieszczą się w zakresie zabiegów rehabilitacyjnych, decyduje lekarz specjalista.

7. Opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa.

Ustawa podatkowa nie definiuje w żaden sposób pojęcia opieki pielęgniarskiej. Należy zatem, za Międzynarodową Radą Pielęgniarek przyjąć definicję zaproponowaną przez Virginię Henderson, która określa „pielęgnowanie” jako „pomaganie człowiekowi również zdrowemu, przy wykonywaniu czynności istotnych dla utrzymania czy uzyskania jego zdrowia, a także dla zapewnienia godnej śmierci”. Opieka pielęgniarska wspomniana w ustawie podatkowej obejmuje tylko opiekę świadczoną w domu wyłącznie wobec osób chorych przewlekle oraz obłożnie. Znaczenie ma sam faktyczny, pielęgniarski charakter opieki, co oznacza, iż opieka ta nie musi być świadczona przez wykwalifikowany personel, posiadający wykształcenie pielęgniarskie.

W omawianej ustawie nie określono również, jakie czynności mieszczą się w pojęciu „usług opiekuńczych”. Aby to ustalić, należy sięgnąć do przepisów z innych ustaw.

Zgodnie z ustawą o pomocy społecznej „usługi opiekuńcze obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację oraz, w miarę możliwości, zapewnienie kontaktów z otoczeniem.

8. Opłacenie tłumacza języka migowego.

W tym przypadku istotne jest, aby udokumentować korzystanie z tłumacza języka migowego.

9. Kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia.

Dokument, na podstawie którego zamierzamy skorzystać z powyższego odliczenia, musi zawierać dane podmiotu organizującego kolonie lub obóz dla dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością.

10. Odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:

a) osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,

b) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż karetka transportu sanitarnego.

Zgodnie ze stanowiskiem Krajowej Informacji Skarbowej brak określenia rodzaju środka transportu oznacza, że nie istnieją w tym zakresie żadne ograniczenia. Zatem, może to być autobus, pociąg, prom, taksówka lub prywatny samochód osobowy. Możliwe jest odliczenie wydatków poniesionych na przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne samochodem stanowiącym własność osoby trzeciej. W przeciwieństwie do odliczenia dotyczącego używania własnego samochodu osobowego, odliczenie to nie jest limitowane, a zatem podatnik może odliczyć całość poniesionych wydatków na ten cel. Odliczeniu podlegają wydatki związane wyłącznie z przejazdami osoby niepełnosprawnej, natomiast koszt zakupu, na przykład biletu autobusowego dla osoby towarzyszącej w podróży do ośrodka rehabilitacyjnego w celu dokonania tam zabiegu, nie może być uwzględniony w odliczeniach. Warto pamiętać o prawidłowym udokumentowaniu wysokości poniesionych wydatków.

11. Odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:

a) na turnusie rehabilitacyjnym,

b) w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego, rehabilitacji leczniczej, opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych,

c) na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia.

W tym przypadku możliwe będzie odliczenie opłaty dotyczącej wyłącznie przejazdów środkami transportu publicznego, czyli dostępnymi dla ogółu ludności – pociąg, autobus czy samolot rejsowy.

 

Jak udokumentować odliczenie wydatków nielimitowanych

Należy raz jeszcze podkreślić, iż omówione odliczenia nie są limitowane. Odlicza się kwotę faktycznie poniesionego wydatku. Najważniejsze jest udokumentowanie tego. Wysokość wydatków na cele rehabilitacyjne ustala się bowiem na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie zawierającego w szczególności:

– dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego towar lub usługę,

– rodzaj zakupionego towaru lub usługi,

– kwotę zapłaty.

Zatem dokumentem potwierdzającym prawo do odliczenia może być faktura, rachunek lub umowa. Nie ma znaczenia, czy wydatek został poniesiony w kraju czy za granicą. Do przeliczenia poniesionych wydatków w walucie obcej na polskie złote stosuje się średni kurs Narodowego Banku Polskiego z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia wydatku.

Warto pamiętać o tym, iż omawiane odliczenie nie dotyczy wydatków, które zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo zwrócone w jakiejkolwiek innej formie.

W przypadku, gdy wydatki były częściowo zrefundowane z wymienionych funduszy, odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie nielimitowane wydatki można sumować.

 

Odliczenia limitowane

Drugą grupę wydatków, które można odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej, stanowią wydatki poniesione do określonej kwoty.

W tym przypadku wartością graniczną jest kwota 2280 złotych.

Do tej kategorii zaliczamy następujące wydatki:

1. Opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa.

Przez lata funkcjonowała regulacja, zgodnie z którą w przypadku odliczenia wydatków na opłacenie przewodników osób niewidomych nie wymagano posiadania dokumentów stwierdzających ich wysokość.

W roku 2012 doprecyzowano Art. 26 ust 7c ustawy podatkowej, w wybranych przypadkach przyznając organom podatkowym prawo żądania od podatnika przedstawienia dowodów niezbędnych do ustalenia prawa do odliczenia. Zgodnie z tym przepisem osoba niewidoma powinna wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika. Jednocześnie nie wymaga się posiadania faktur lub umów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 2 marca 2010 r., o sygnaturze „I SA/Wr 10/10 stwierdził, iż przewodnikiem osoby niepełnosprawnej, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie każdy, z czyjej pomocy korzysta osoba niepełnosprawna, w sytuacji gdy ze względu na charakter i stopień swojej niepełnosprawności ma trudności z samodzielnym dostaniem się w określone miejsce (poruszaniem się w określonej przestrzeni, czy np. załatwianiem spraw wymagających jej osobistego uczestnictwa). Pozwala to przyjąć, że kategorią tą będą objęte nie tylko osoby, które stale, na podstawie umowy, świadczą taką pomoc osobom niepełnosprawnym, ale także osoby niezwiązane żadną umową z niepełnosprawnym podatnikiem, często nawet nieznane mu i przygodnie spotkane, które tego rodzaju pomocy udzielają sporadycznie i okazjonalnie nie z uwagi na potrzeby konkretnej sytuacji”.

Obecnie obowiązująca regulacja wprowadziła spore zamieszanie w kwestii odliczanie wydatków poniesionych na przewodnika. Zdaniem resortu finansów należało wprowadzić przepisy, zgodnie z którymi osoba, która pełniła funkcję przewodnika osoby niewidomej, powinna wykazać to w swoim zeznaniu podatkowym poprzez wskazanie kwoty otrzymanej od osoby niewidomej. Zdaniem ministerstwa, wynagrodzenie przewodnika musi mieć wyłącznie charakter pieniężny. Koszty obiadu, kwiatów lub innego prezentu stanowiącego wynagrodzenie za pełnienie roli przewodnika nie kwalifikują się do odliczenia w ramach tej ulgi. Ministerstwo Finansów bycie przewodnikiem osoby niewidomej traktuje jako usługę.

Omawiane odliczenie nie obejmuje opłacania przewodnika dziecka niewidomego, które nie ukończyło 16 lat, ulga obejmuje osoby mające I lub II grupę inwalidzką – znaczny lub umiarkowany stopień niepełnosprawności, natomiast dzieci otrzymują jedynie orzeczenia o niepełnosprawności.

2. Utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej.

Również w tym przypadku nie wymaga się posiadania dokumentów stwierdzających wysokość wydatków na ten cel. Jednakże na żądanie organów podatkowych osoba z niepełnosprawnością ma obowiązek okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego. W tym przypadku również nie trzeba przedkładać dokumentów stanowiących dowód poniesienia kosztów związanych z utrzymaniem psa przewodnika.

3. Używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia.

Odliczenie dotyczy tylko samochodu osobowego, zatem inne środki transportu nie wchodzą w grę. W przypadku tego odliczenia organ kontroli skarbowej nie może żądać przedłożenia dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków.

Obecnie nie ma też znaczenia, w jakim celu osoba z niepełnosprawnością skorzystała z samochodu, który w całości lub w części jest jej własnością.

Jeśli wykorzystujemy samochód, jadąc do pracy, do urzędu czy na wizytę lekarską, wydatki z tego tytułu możemy odliczyć. Co istotne dla osób niewidomych – nie ma obowiązku posiadania prawa jazdy lub faktycznego kierowanie pojazdem.

Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Ministerstwa Finansów, w sytuacji gdy samochód stanowi współwłasność osób niepełnosprawnych, to każda z nich może dokonywać odliczeń, nawet wtedy, gdy w dowodzie rejestracyjnym wpisany jest tylko jeden ze współwłaścicieli. Należy pamiętać, że umowa najmu bądź użyczenia nie uprawnia do odliczenia.

Osobie fizycznej przysługuje jeden limit z tytułu odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego, nawet jeżeli ma na utrzymaniu jedną, dwie czy więcej osób niepełnosprawnych i sama jest niepełnosprawna.

 

Warto podkreślić, że limit w kwocie 2280 złotych dotyczy każdego z omówionych odliczeń.

Zatem, jeżeli osoba niewidoma posiada psa przewodnika i posiada tytuł prawny do samochodu osobowego, może odliczyć każdą z tych podstaw osobno.

 

Słowo o odliczeniu wydatków na leki

Odrębne zasady odliczeń przewidziano dla wydatków na leki. W takim przypadku odliczeniu podlega kwota stanowiąca różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, pod warunkiem że lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone lekarstwa stale lub czasowo.

Z odliczenia skorzystać mogą tylko te osoby, u których kwota miesięcznych wydatków na zakup leków przekroczy kwotę 100 złotych. Odliczamy tylko nadwyżkę ponad tę kwotę. Podatnicy, którzy poniosą wydatki w kwocie poniżej 100 złotych, nie mają praw do odliczenia za dany miesiąc. Nie można sumować wydatków poniesionych w ciągu kilku miesięcy.

Jak już wspomniałem, aby skorzystać z omawianego uprawnienia, niezbędne jest zaświadczenie lekarza specjalisty potwierdzające konieczność stosowania przez osobę niepełnosprawną określonych leków stale lub przez wskazany okres.

W celu udokumentowania prawa do ulgi można przedłożyć organowi podatkowemu wspomniane zaświadczenie lekarskie. Prawo do ulgi przysługuje na wszystkie leki, których konieczność stosowania stałego bądź tymczasowego zaleci lekarz, niezależnie od tego, czy leki związane są ze schorzeniem, w związku z którym orzeczono niepełnosprawność, czy też dotyczą innego schorzenia.

W sytuacji gdy podatnik będący osobą z niepełnosprawnością ponosi wydatki na zakup leków dla siebie, jak również nabywa leki dla osoby niepełnosprawnej, którą ma na utrzymaniu, powinien zsumować kwotę wszystkich poniesionych wydatków na leki w danym miesiącu oraz ustalić nadwyżkę ponad 100 zł, która podlega odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

 

Z ulgi warto korzystać

Powyższe opracowanie nie wyczerpuje tematu praktycznego zastosowania ulgi rehabilitacyjnej. Niektóre regulacje doczekały się interpretacji ze strony sądów powszechnych jak i administracji skarbowej. Poglądy na pewne zagadnienia nie zostały jeszcze ukształtowane. Mam nadzieję, że choć w części udało mi się objaśnić Państwu meandry ulgi rehabilitacyjnej, a co za tym idzie zachęcić Czytelników do korzystania z przywilejów podatkowych.

W razie wątpliwości, czy planowane odliczenie mieści się w ramach omawianego przywileju, należy wystąpić z prośbą o wydanie pisemnej interpretacji przepisu prawa podatkowego.

Uzyskane stanowisko będzie wiążącą wykładnią prawa i będzie stanowiło gwarancję prawidłowego korzystania z ulgi. Ponadto zachęcam do przeglądania serwisu systemu informacji podatkowej Ministerstwa Finansów – https: //sip.mf.gov.pl.

Na koniec przypominam Państwu o terminowym składaniu zeznań podatkowych. Nawet jednodniowa zwłoka może oznaczać przykre konsekwencje.

Krzysztof Wiśniewski

Błąd: Nie znaleziono pliku licznika!Szukano w Link do folderu liczników

Artykuł publikowany w ramach projektu „TYFLOSERWIS 2018–2021 INTERNETOWY SERWIS INFORMACYJNO-PORADNICZY", dofinansowany ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Dodano: 23-03-2020 13:35:27