W Muzeum Narodowym uczestniczyłam we wspaniałych warsztatach, zapewniających osobom z dysfunkcją wzroku swobodne obcowanie ze sztuką. Tym razem mieliśmy możność spotkania z postacią i twórczością Ignacego Jana Paderewskiego. Wystawa poświęcona wybitnemu artyście, politykowi i propagatorowi polskiej sprawy za granicą zgromadziła ponad 600 eksponatów. Są to obrazy, które wisiały w szwajcarskim domu Mistrza, w tym najsłynniejszy portret Paderewskiego – nieco melancholijnego młodzieńca z hipnotyzującym spojrzeniem i burzą rudych włosów. Obraz został poddany szczegółowej audiodeskrypcji, przytoczono także opinie innych artystów na jego temat.
(„Kobiety bez znaczenia” Alana Bennetta, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
Samotność jest chyba największym problemem współczesności. Zwłaszcza w wielkich miastach, gdzie żyjemy anonimowo i często mamy kłopoty ze stworzeniem relacji z drugim człowiekiem. Postawa wycofania prowadzi do alienacji i wewnętrznej pustki, którą wypełnia się rzeczami na pozór tylko istotnymi. Problemy z samotnością mają bohaterki dwóch monologów z cyklu „Gadające głowy” (Talking Heads” współczesnego angielskiego dramaturga, Alana Bennetta.
Tyflogaleria Polskiego Związku Niewidomych i jej stali bywalcy mieli możność gościć niecodzienną osobowość. Spotkanie z panem Maciejem Witkiewiczem, stryjecznym wnukiem Witkacego, było doprawdy fascynujące. Starszy pan, nie wyglądający zupełnie na starszego pana, przez blisko dwie godziny z erudycją i swadą snuł barwną opowieść. Zaczął… od wyznania wiary w przeznaczenie – gwiazdy, los, fatum kierujące życiem każdego człowieka, a zwłaszcza artysty!
Osoby niewidome i słabowidzące miały okazję spotkać się w ramach kultury dostępnej w Zachęcie z pracami Sarkisa. Sarkis, właściwie Sarkis Zabunyan urodził się w 1938 roku. Pochodzi z mieszanej rodziny ormiańsko – tureckiej. Studiował malarstwo i wzornictwo na Uniwersytecie w Stambule. Jest uznanym klasykiem współczesnej sztuki. W jego twórczości widać wpływy konceptualizmu. Od lat 60. XX wieku mieszka i tworzy w Paryżu.
W Kinie Muranów obejrzałam film absolutnie niezwykły. Aż nie chce się wierzyć, że to polskie kino i to w wykonaniu pierwszy raz samodzielnie debiutującego reżysera, Łukasza Bondudy.
