Kategorię społeczną definiuje się jako zbiór ludzi, wewnątrz którego nie występują trwałe oddziaływania, więzi społeczne. Kategoria zostaje wyróżniona w pewnej zbiorowości na podstawie posiadanych przez nią charakterystycznych cech. Podział ten może odbywać się, np. ze względu na wiek, wykształcenie, zawód czy poziom sprawności, tworząc tym samym takie kategorie jak: prawnicy, bezrobotni, górnicy, studenci, emeryci, nauczyciele czy osoby niepełnosprawne. Głównym celem kategorii społecznych jest „wyjaśnienie kapitału społecznego danej osoby w społeczeństwie oraz wskazanie ich zróżnicowania podmiotowego” (J. Maciejewski, M. Stochmal, 2013, s.12).
Fundacja Kultury bez Barier zaproponowała w lipcu w Kinotece film Agnieszki Holland i Kasi Adamik pt. „Pokot”. Film ostatnimi czasy dość głośny i, jak twierdzą recenzenci, dość kontrowersyjny. Wpisuje się on w nurt tzw. kina ekologicznego, jego zaś głównym przesłaniem jest protest przeciwko zabijaniu zwierząt. Dzieło znanej reżyserki oglądałam już wcześniej i, prawdę mówiąc, niespecjalnie miałam ochotę obejrzeć je ponownie. Zaraz wyjaśnię, dlaczego.
W marcu 2017 roku wszedł na ekrany w Polsce film, który poniekąd można określić słowami „dramat biograficzny”. Z życiorysem, a także samą postacią naszej noblistki zmierzyła się młoda francuska reżyser, Marie Noelle, która jest także współautorką scenariusza. Sylwetka Skłodowskiej została przez nią potraktowana dość niekonwencjonalnie, a na pewno ujęcie filmowe jest dalekie od oczekiwań polskiego widza i naszych wyobrażeń o filmie biograficznym. Dlatego też chyba dzieło wzbudza tyle kontrowersji i sprzecznych odczuć, można by rzec „od uwielbienia do wzgardy”. Z pewnością więc warto przyjrzeć się mu bliżej.
Czy niewidomy może mówić o kolorach? Tak, może je nawet malować, co udowadniają prace gruzińskiego malarza, Giorgi Qobelashvili. Wystawę jego dzieł miałam okazję obejrzeć w Tyflogalerii. Zorganizował ją Polski Związek Niewidomych i Gruzińska Organizacja Momavalickheba Dges („Jutro zaczyna się dziś”) działająca na rzecz osób niepełnosprawnych. Patronem honorowym była Ambasada Gruzji w Polsce.
Dlaczego znajomość technik samoobrony jest tak istotna w przypadku osób niewidomych oraz słabowidzących? Podstawową korzyścią nie musi być wcale opanowanie techniki, dzięki której można się bronić.
Osoby niewidome czy słabowidzące są zwykle postrzegane jako osoby bezbronne, przez co bardziej narażone na różne niebezpieczeństwa, jak kradzież portfela, telefonu czy wręcz na sytuacje zagrażające bezpośrednio ich zdrowiu, a nawet życiu. Niestety w tego typu sytuacjach osoby te bardzo często pozbawione są szans na szybką diagnozę niebezpieczeństwa, a tym samym szans na obronę.
