Co zrobić, gdy czas przecieka Ci między palcami? Tracisz wzrok, nie pracujesz, w domu biednie i nudno, a Ty nie widzisz przed sobą żadnej drogi? Albo wręcz przeciwnie – pracujesz, jesteś aktywny, ale są dziedziny, w których sobie nie radzisz, bo jakoś nigdy nie było czasu, odwagi, pieniędzy, czy po prostu nie przyszło Ci do głowy, że Ty też możesz się tego nauczyć? W jednym i drugim przypadku potrzebujesz drogowskazu, a – jak już nie raz się okazało – właściwą ścieżkę można odnaleźć, zapisując się do projektu aktywizującego.
Nigdy bliżej nie zastanawiałam się nad tą chorobą. Owszem, słyszałam oczywiście o dziesiątkach operacji tego schorzenia, ale prawie zawsze dotyczyły one osób w podeszłym wieku. Jakoś nigdy nie myślałam, że i mnie może ono dotknąć. Żyłam w błogim przekonaniu, że oprócz zaawansowanej krótkowzroczności, którą mam, żadna inna choroba oczu mnie nie dopadnie. Drugie moje fałszywe przekonanie wynikało z wrodzonego uporu.
Świat biegnie do przodu w szalonym tempie i dotyczy to wszystkich dziedzin życia. Każdy dzień przynosi nowe odkrycia, nowe wynalazki, nowe idee, w rezultacie których nasza codzienna egzystencja ulega zmianom. Postęp (na szczęście) nie omija też medycyny i pojawiają się coraz bardziej doskonałe rozwiązania dotyczące diagnostyki i leczenia. Niestety, dla bardzo wielu chorych, w tym chorych okulistycznie, rozwój ten następuje jednak zbyt wolno. Czas oczekiwania na poprawę własnego zdrowia, a nieraz i ratowanie życia, nie zawsze liczy się w latach czy dniach, niekiedy w nanosekundach.
Wszystkie tkanki naszego organizmu są fascynujące, a poznanie ich budowy skłania nas tylko do pokory przed ogromem mądrości natury. Jedną z takich niezwykłych, wręcz doskonałych struktur jest zlokalizowana w przedniej części gałki ocznej rogówka. Jest tak absolutnie przezroczysta, że praktycznie niewidoczna, a mimo to pełni kluczową rolę idealnego ośrodka optycznego załamującego promienie świetlne.
Poradnia Zdrowia Psychicznego – moja praca od dziesięciu lat. Spory kawałek czasu. Zdążyłam się zaaklimatyzować, a i nauczyć niejednego. Przyszłam do niej z jaką taką wiedzą, lekko obrobioną w praktyce. Zaczynałam od pracy w oświacie, na stanowisku psychologa szkolnego. Oznaczała ona kontakty z różnymi grupami wiekowymi (uczniów, rodziców, nauczycieli), które mają różne potrzeby i oczekiwania. Z upływem czasu spędzanego w pracy oraz w szkole psychoterapii wiedza się krystalizuje, nabiera się doświadczenia.
