Wszystkie tkanki naszego organizmu są fascynujące, a poznanie ich budowy skłania nas tylko do pokory przed ogromem mądrości natury. Jedną z takich niezwykłych, wręcz doskonałych struktur jest zlokalizowana w przedniej części gałki ocznej rogówka. Jest tak absolutnie przezroczysta, że praktycznie niewidoczna, a mimo to pełni kluczową rolę idealnego ośrodka optycznego załamującego promienie świetlne.
Poradnia Zdrowia Psychicznego – moja praca od dziesięciu lat. Spory kawałek czasu. Zdążyłam się zaaklimatyzować, a i nauczyć niejednego. Przyszłam do niej z jaką taką wiedzą, lekko obrobioną w praktyce. Zaczynałam od pracy w oświacie, na stanowisku psychologa szkolnego. Oznaczała ona kontakty z różnymi grupami wiekowymi (uczniów, rodziców, nauczycieli), które mają różne potrzeby i oczekiwania. Z upływem czasu spędzanego w pracy oraz w szkole psychoterapii wiedza się krystalizuje, nabiera się doświadczenia.
Płock to stutrzydziestotysięczne miasto założone w IX wieku o bogatej przeszłości, pełniące funkcję stolicy Polski przez 59 lat, na przełomie XI i XII wieku. Od 2010 roku miejscowość ta na kilka dni staje się stolicą kultury dostępnej, za sprawą wyjątkowego wydarzenia – Festiwalu Kultury i Sztuki dla Osób Niewidomych. Za pomysł i realizację spotkań filmowo-teatralno-literackich odpowiada Mazowieckie Stowarzyszenie Pracy dla Niepełnosprawnych „De Facto”.
Program nauczania, lekcje, hałas na przerwach, rady pedagogiczne, nauczyciele, uczniowie, rodzice, czyli szkoła. Trafiłam do gimnazjum i kilku szkół podstawowych jako psycholog. Psycholog obwoźny, bo dziś tu, jutro tam. W tej szkole – zajęcia grupowe, w kolejnej – rozmowy indywidualne, w poniedziałek – młodzież gimnazjalna, we wtorek – maluchy z zerówki. Ciągłe zmiany nie pozwalały się nudzić. Podjęłam obowiązki, które okazały się liczne i nieprzewidywalne. Prowadziłam lekcje, rozmawiałam z rodzicami, nauczycielami, uczniami. Przygotowywałam szkoleniowe rady pedagogiczne, materiały dla dorosłych i młodzieży. Była komunikacja interpersonalna i asertywność, i rozwiązywanie konfliktów. Podczas lekcji towarzyszyli mi nauczyciele. Jedni po prostu byli i nie włączali się do zajęć, inni współprowadzili je wraz ze mną.
Pytanie o to, czy mogę wykonywać wybrany przeze mnie zawód psychologa, zadawałam nie tylko sobie. Trochę się dziwiłam, a nawet zżymałam na tych, którzy mówili, że kontakt wzrokowy, co prawda ważny, ale jego brak nie wyklucza z zawodu.
Stworzenie witryny dofinansowano ze środków PFRON
